Een pensioenregeling bestaat in het algemeen uit drie verschillende componenten: het ouderdomspensioen, het nabestaandenpensioen en een risicodekking voor premiedoorbetaling bij arbeidsongeschiktheid.
De arbeidsongeschiktheidsdekking in een pensioenregeling is heeft te maken met langdurige ziekte van een werknemer. Als een werknemer, na twee jaar ziekte, een (gedeeltelijke) WIA (Wet Inkomen naar Arbeidsvermogen, de vroegere WAO) uitkering krijgt, wordt hij voor dat gedeelte ontslagen door werkgever en zou voor dat gedeelte dan ook geen pensioen meer opbouwen. De arbeidsongeschiktheidsdekking in een pensioenregeling zorgt er dan voor dat de verzekeraar, ondanks het feit dat werknemer (gedeeltelijk) uit dienst is, de pensioenpremie toch wordt doorbetaald.
De dekking voor arbeidsongeschiktheid wordt naar rato net als het ouderdomspensioen verlaagd met ongeveer 15%. Deze verlaging is met terugwerkende kracht, er zijn geen opgebouwde rechten, dus de dekking wordt ineens fors verlaagd.
De wijzigingen die de nieuwe wetgeving voor arbeidsongeschiktheid heeft, zijn dezelfde als vermeld onder ouderdomspensioen.
Er is die ook bij het ouderdomspensioen spelen, zijn op dezelfde manier van toepassing op deze dekking.
Er is één uitzondering: sommige pensioenregelingen hebben een zogenaamd arbeidsongeschiktheidspensioen, een echte uitkering van pensioen bij arbeidsongeschiktheid. Dit geldt alleen voor medewerkers die meer verdienen dan het Sociale Verzekeringsloon (nu ongeveer € 55.000,- bruto per jaar). Hiervoor is in de nieuwe wetgeving een uitzondering gemaakt voor de maximering van pensioenopbouw tot € 100.000,-. Deze dekking blijft in stand, ondanks de nieuwe wetgeving, ook voor het salaris boven € 100.000,-. De overige wijzigingen spelen wel.
